- Γιά ...684η φορά "ξανάνοιξε" στο dpgr η "συζήτηση" περί του τι είναι "καλλιτεχνική φωτογραφία", αν αυτή μετράται, αν ορίζεται κλπ. Ενδιαφέρουσα ενδεχομένως από ..ακαδημαϊκής απόψεως, πλήν όμως, (και ευτυχώς), αδιέξοδος ως κουβέντα.

Το ζουμί βρίσκεται σε μιά διατύπωση του Novus και την αντιγράφω αυτούσια από την αντίστοιχη σελίδα του blog του Found-Object χωρίς την άδειά του αλλά σιγά μην του ζητήσω και την άδεια, του αρκεί νομίζω πως τον αγαπώ και τον εκτιμώ. Διαβάστε τί γράφει:

Είναι υποκειμενικά τα πράγματα όταν μιλάμε για τέχνη... υποκειμενικές οι κρίσεις και οι εκτιμήσεις... Ποιος θα ορίσει τα όρια της τέχνης..." και ένα σωρό τέτοια "πρωτότυπα" επιχειρήματα που έρχονται συνήθως να καλύψουν ασχετίλα, θράσος, αμάθεια, βλακεία.

Μόνο που δεν μιλάμε για τέχνη γενικά αλλά για φωτογραφία, με μια μικρή σχετικά ιστορική διαδρομή. Και αν η κριτική σκέψη, που εναγωνίως θέλουν κάποιοι να ευνουχίσουν γιατί εύκολα αποκαλύπτει τη ρηχή ανεπάρκειά τους, δεν μπορεί να ορίσει το τι είναι "καλλιτεχνικό", μπορεί καλά να διακρίνει το ρηχό και το φτηνό και κάλλιστα να αναγνωρίσει, αντικειμενικότατα, την ηλιθιότητα και τη βλακεία, την ασχετίλα και τις παρλαπίπες, τις κλισέ αερολογίες παρασιτούντων καιροσκόπων.

Η δική μου πενιχρή "συμβολή" στο ζήτημα θα ήταν μόνο η παρακάτω σκέψη:
Το "καλλιτεχνικόν" είναι σαν τον έρωτα. Δεν μπορούμε να τον (περι)ορίσουμε. Μπορούμε όμως κάθε φορά που μας επισκεφθεί να τον αναγνωρίσουμε. Εναπόκειται λοιπόν στην δική μας συναισθηματική ή καλλιτεχνική νοημοσύνη αλλά και ειλικρίνεια το πώς θα αντιμετωπίσουμε το κάθε έργο. Ως αληθινό έρωτα ή ως γελοία ρέπλικά του.