Προς σύγχρονους αθλίους.

- Παιδάκια του δημοτικού ήμαστε, γύρω στο 1973, όταν κάπου-κάπου, ανάμεσα στην "διδακτέα ύλη", (τί σιχαμένη λέξη αλήθεια, λές και υπάρχει γνώση η οποία οφείλει να ...μην είναι διδακτέα), έβρισκε ο δάσκαλος καμμιά ευκαιρία να ξεφύγει από το "πρόγραμμα του Υπουργείου" (άλλη σιχαμένη λέξη και ειδικά εκείνη την εποχή είχε και το κωμικό της στοιχείο καθότι οι Υπουργοί ήταν τόσο Υπουργοί, όσο και η Δημοκρατία ήταν δημοκρατία.) και να προσπαθήσει να μας πάει το μυαλό λιγάκι πιό πέρα από το "πού ευδοκιμεί ο φασίολος" και ποιά είναι η "μεγαλυτέρα" οροσειρά του Βελγικού Κογκό. Λές και τραβούσαμε κανένα ζόρι "δια την μεγαλυτέραν οροσειράν" του Βελγικού Κογκό, λές και η Ελλάδα της δικτατορίας κοιμόταν και ξυπνούσε με αυτούς τους δυό νταλγκάδες, την ευδοκίμησιν του φασίολου και τα βουνά του Κογκό.

Σε μιά λοιπόν από αυτές τις προσπάθειές του, ο δάσκαλος μας, απευθυνόμενος σε όλη την τάξη, έκανε μία φαινομενικά απλή ερώτηση : "Αν έρθει κάποιος στα καλά καθούμενα και σας χτυπήσει, ποιό είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε ?" Έπεσε μιά αμηχανία στην τάξη, οι πιό ντενεκέδες χασκογελούσαν ως συνήθως, οι πιό εύσωμοι άρχισαν να μπαίνουν σε κάπως ...σεξουαλικές λεπτομέρειες γιά το πώς θα αντιδρούσαν, οι δε περισσότεροι άρχισαν να κοιτούν ο ένας τον άλλον.(εδώ ανοίγω μιά παρένθεση, ο γράφων δεν έκανε τίποτε από τα προηγούμενα, καθ΄ότι επί τρία συνεχή χρόνια προσπαθούσε να πείσει την καλή του ότι θα ήτο ο ιδανικός άνδρας γι΄αυτήν-δεν την έπεισε τελικώς και ευτυχώς γιά κείνη δηλαδή).

Σταύρωσε λοιπόν τα χέρια του ο "καλός" μας δάσκαλος (τι καλός, καλάμια, μιά χουντόφατσα ήταν-θα σας πώ άλλη ώρα και γι΄αυτόν), και περίμενε υπομονετικά να σκεφτούμε και να του απαντήσουμε.

Οι απαντήσεις όμως που αρχίσαμε να του δίνουμε ένας-ένας μάλλον δεν ήταν και πολύ ...ικανοποιητικές αφού ξεκινούσαν από το "θα το πώ στην μαμά μου" (οι πιό μαλάκες) έως το "θα φωνάξω την αστυνομία" (οι ακόμη πιό μαλάκες). Και φυσικά δεν έλειψαν και τα πιό ..."ελληνικά" και πιό ...ερωτικού περιεχομένου όπως προαναφέραμε.

Είδε λοιπόν κι΄απόειδε και αφού απογοητεύτηκε, κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του και μας είπε :

"Αν λοιπόν έρθει κάποιος και στα καλά καθούμενα σας χτυπήσει, το πρώτο που θάπρεπε ίσως να κάνετε είναι να προσπαθήσετε να καταλάβετε γιατί το έκανε και φυσικά να τον ρωτήσετε." Ήταν ένα από τα πρώτα σόκ που έπαθα στην ζωή μου διότι γιά πρώτη φορά ανακάλυψα πως τελικά, οι πιό σοφές πράξεις γεννιούνται μόνο από τις πιό απλές σκέψεις.

Αν λοιπόν κάποιος πιστεύεις ότι, με οποιοδήποτε τρόπο "σε έχει βλάψει" και μάλιστα "δεν γνωρίζεις και τον λόγο", μάλλον το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πάς και να τον ρωτήσεις γιατί "έκανε κάτι τέτοιο". Και ίσως, (ίσως), με την κουβέντα ανακαλύψεις, πως τελικά όχι μόνο δεν σε έβλαψε εκείνος αλλά αντιθέτως τον έβλαψες εσύ. (μπορεί).

Βέβαια, όλα αυτά, απαιτούν αφ΄ενός μεν στοιχειώδη ευφυία (στοιχειώδη λέμε-λίγο παραπάνω από Γιωργάκης δηλαδή), και αφ΄ετέρου ηθική ακεραιότητα (αλλά και αρχίδια μετά συγχωρήσεως), ώστε να μπορείς με την ίδια παρρησία (βλέπε "μαλακία") που φέρεσαι να διαμαρτύρεσαι γιά την "αδικοπραξία" που υπέστης, με την ίδια ακριβώς παρρησία να ζητάς και δημοσίως συγγνώμη όταν μετά την συζήτηση προκύπτει πλέον εξώφθαλμα πως όχι μόνο δεν είσαι το "αθώο και κακόμοιρο θύμα" αλλά ο ...ιδιαζόντως απεχθής δράστης (χώρια που συν τοις άλλοις είσαι και βλαξ αφού τουλάχιστον ο "κοινός δράστης" έχει απόλυτη επίγνωση της όποιας "δράσης" του).

Θα μου πείτε τώρα γιατί τα λέω όλα αυτά. Θα σας πώ λοιπόν γιατί είστε δικοί μου άνθρωποι και αν δεν πω σε σας τον πόνο μου πού θα τον πώ ? Στον Χαρδαβέλλα ? Λοιπόν σας τα λέω όλα αυτά, επειδή κάποιοι κύριοι και κάποιες κυρίες, αφ΄ενός μεν έχουν πιάσει όλες τις διαδικτυακές ρούγες, (από ηδύφωτα και πολύφωτα μέχρι facebook και λοιπά οινομαγειρεία) γράφοντας απίστευτες παπαριές και πράγματα τα οποία ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα έχουν και αφ΄ετέρου έχουν πρήξει τους γεννετήσιους αδένες διαφόρων φίλων (που ΔΕΝ γνωρίζουν πως είναι φίλοι-τόσο μαλάκες είναι δηλαδή) ρωτώντας τους "καλοπροαίρετα" πάντα "μα καλά βρε παιδάκι μου πώς μπορείς και τον διαβάζεις αυτόνε, και πώς εσύ μορφωμένος άνθρωπος μου τον υπερασπίζεσαι και αυτός που μου με έβριζε εμένα τον καημένο και... και... και... και..." Κάποιοι/ες άλλοι πάλι βλέπουν φαντάσματα και θεωρούν ότι αποστέλλοντες ομαδικές ηλεκτρονικές επιστολές όπου χυδαιολογούν, υβρίζουν αλλά και απειλούν ! (τόσο ευφυείς είναι που φροντίζουν να γνωστοποιήσουν στους πάντες τις άνομες προθέσεις τους).

Λοιπόν γιά να τελειώνουμε κάποτε με αυτά τα θλιβερά ανθρωπάκια:

Αν κύριοι και κυρίες, η ύπαρξή σας περνάει μέσα από την στρέβλωση της πραγματικότητας, αυτό είναι ένα θέμα που αφορά πρωτίστως εσάς. (ίσως και τον ψυχαναλυτή σας δηλαδή). Αν δηλαδή η αλήθεια είναι κάτι που σας οδηγεί στην μοναξιά και αναγκάζεστε να κατασκευάσετε ένα ψεύδος γιά να συγκατοικήσετε σε αυτό μαζί με τους ομόσταυλούς σας, τότε νομίζω πως έχετε επάνω σας υλικό γιά ολόκληρο ψυχιατρικό συνέδριο. Και δεν θα με ενοχλούσε καθόλου αν απευθυνόσαστε στο kazan dp.gr, δεν θάχα κανένα απολύτως πρόβλημα, εκείνο όμως που με ενοχλεί αφάνταστα είναι να κλαψομουνιάζεστε σε τρίτους. (οι οποίοι όπως βλέπετε ίσως και να μην είναι και τόσο "τρίτοι"). Και φυσικά και να τους πρήζετε τους γεννητικούς αδένες.

Όπως λοιπόν ακόμη και ένα παιδάκι του δημοτικού θα γνώριζε, αν οποιοδήποτε πρόβλημα έχετε με οποιονδήποτε, η απλή λογική λέει να απευθύνεσθε σε αυτόν με τον οποίο λέτε πως έχετε πρόβλημα. (Κάποιοι το έκαναν ευθαρσώς και προς τιμήν τους). Και όχι να μυξοκλαίτε δώθε-κείθε σαν τις κρυφοπουτανίτσες και μάλιστα με απίστευτες παπαρολογίες και ψευτιές. (και πολύ συχνά και ασύντακτες).

Ανθρωπάκια θλιβερά σας βαρέθηκα.Δεν πρόκειται ποτέ να ασχοληθώ μαζί σας.Κι΄ούτε και θα σας κάνω την χάρη να γίνω εγώ το διαστημικό λεωφορείο που θα σας βγάλει από τον πλανήτη της απόλυτης ανυπαρξίας σας. Κοινώς, αν περιμένετε να υπάρξετε μέσα από μένα, την πατήσατε.

Τιμώ κάθε έναν που έχει το σθένος και λέει επώνυμα και δημόσια την γνώμη του ακόμη και αν αυτή η γνώμη του δεν με "συμφέρει". Και την φιλοξενώ με χαρά γιά να ακουστεί και γιά να μπορέσω να αντιπαραθέσω και γώ την δική μου. Γιατί αυτό επιτάσσει η δική μου λογική αλλά και ο δικός μου πολιτισμός.

Γιά όλους όμως εσάς, που έχετε έχετε κρεμασμένο πάνω από το μονό κρεβάτι σας το "Μισώ άρα υπάρχω", γιά όλους εσάς που προσπαθείτε να ενταχθείτε σε μιά οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα, γιά όλους εσάς που ηλιθιωδώς πιστεύετε πως το βασικό δομικό υλικό των σχέσεων μπορεί ποτέ να είναι απλώς "οι κοινοί μας εχθροί", (κι΄όταν αυτοί δεν υπάρχουν τους φτιάχνουμε κι΄όλας), γιά όλους εσάς που ο μόνος λόγος που μπορείτε να αρθρώσετε είναι αυτός με γειτόνισσα την ώρα που καθαρίζετε "φρέσκα φασολάκια" (κατά τον Ρίτσο), γιά όλους εσάς που βρίζετε χωρίς καμμία αιτιολόγηση (δηλαδή σαν κοινοί αλήτες) και λασπολογείτε ασύστολα δώθε-κείθε αερολογώντας, και, κατά ένα πολύ περίεργο τρόπο μη έχοντας ποτέ κάτι συγκεκριμένο, κρυμμένοι πάντα πίσω από το φουστανάκι της πολλαπλής ανωνυμίας σας, γιά όλους εσάς που έχετε μάθει πως ο μόνος τρόπος να εμφανιστείτε εσείς "καλύτεροι" είναι να εμφανίσετε τους άλλους "χειρότερους", υπάρχει μία μόνο μοίρα : ο κάδος της ανακύκλωσης στην συνείδηση της διαδικτυακής κοινωνίας. (και αλλοίμονο, όχι μόνο της διαδικτυακής).