- Οι εκδότες, τώρα που βεβαιώθηκαν γιά το ότι οι συντάκτες τους έμαθαν να κλίνουν τα τριτόκλιτα, ("μας μίλησε αποκλειστικά ο πάτερ-Αθανάσιος"), σκέφτηκαν πως μιά θαυμάσια ιδέα θα ήταν να τους ζαλώσουν και από μιά ψηφιακή μπάς και γλυτώσουν κανένα φραγκάκι από το "περιττό έξοδο" του φωτορεπόρτερ.

Η ιστορία δεν είναι καινούργια, πάει καμμιά εικοσαετία πίσω, όταν ο πολύς κύριος Κουρής με την εξαίρετο ΑΥΡΙΑΝΗ του, είχε αρχίσει να υιοθετεί τέτοιες πρακτικές και όταν απεθυνόμασταν σε αυτόν διαμαρτυρόμενοι γιά την μη πληρωμή των τιμολογίων μας, με την χαρακτηριστική κίνηση μας παρέπεμπε στους γεννητικούς του αδένες. (Πάντα οι εκδότες στην Ελλάδα είχαν ένα επίπεδο-τουλάχιστον αυτός δεν τόκρυβε). Φυσικά δεν προχώρησε το πράγμα, γιατί αφ΄ενός μεν υπήρχαν ανυπέρβλητα τεχνικά ζητήματα και αφ΄ετέρου εμφανίστηκαν τα λεγόμενα "πακέτα" στην αγορά του φωτορεπορτάζ και αυτό λειτούργησε ως ένα ...modus viventi ας πούμε. Και φυσικά ο θάνατος του επαγγέλματος του φωτορεπόρτερ ξεκίνησε να διαφαίνεται ακριβώς όταν εμφανίστηκαν αυτά τα "πακέτα". Φυσικά δεν μιλάμε γιά θάνατο του φωτορεπορτάζ αλλά γιά τον θάνατο του επαγγέλματος και εδώ υπάρχει μιά διαφορά. Αλλά με συγχωρείτε πολύ, αν εγώ ως φωτορεπόρτερ ψοφήσω από την πείνα, ελάχιστα με ενδιαφέρει αν θα ...επιζήσει το φωτορεπορτάζ. (Με την ίδια λογική που αν πεθάνω πάνω στην εγχείριση, ελάχιστα θα με ενδιαφέρει η πρόοδος της ιατρικής.)
Γιά την κατάσταση αυτή, θύτες δεν είναι μόνο οι εκδότες αλλά και τα ...θύματα, οι φωτορεπόρτερς.
Ο γράφων, σε επιστολή του στην τότε Ένωση Φωτοειδησεογράφων Ελλάδος (προ 18 ετών περίπου), είχε κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου λέγοντας επί λέξει:
"Αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, σε λίγα χρόνια δεν θά έχουμε κανένα λόγο επαγγελματικής ύπαρξης."

Και φυσικά δεν χρειαζόταν και καμμιά ιδιαίτερη ευφυία γιά να "δείς" κάτι τέτοιο, ως τόσο χρειάζονταν πολύ ευφυείς χειρισμοί γιά να μην φτάσουμε σε αυτά τα σημεία. Οι "χειρισμοί" λοιπόν που ακολούθησαν, ήταν από βλακώδεις έως στην καλύτερη περίπτωση "συμπαθητικώς επαρκείς". Σήμερα είναι αργά πλέον γιά οποιαδήποτε κίνηση. Το μόνο που θα μπορούσε ίσως να σώσει κάποιον φωτορεπόρτερ είναι η όποια "μοναδικότητά" του. Και φυσικά το ίδιο ακριβώς ισχύει και γιά τις εφημερίδες αλλά και τα περιοδικά. Η εποχή που κάποιος έπαιρνε εφημερίδα από συνήθεια γιά να την κρατάει μαζί επιστρέφοντας σπίτι μαζί με το καρπούζι, πέρασε ανεπιστρεπτί. Το πρόβλημα λοιπόν δεν βρίσκεται σε τέτοιες νευρικές εκδοτικές κινήσεις αλλά στο ότι η έλλειψη εκδοτικής κουλτούρας οδηγεί τον Τύπο σε κυκλοφοριακό μαρασμό. Εκεί βρίσκεται το πραγματικό πρόβλημα.