- Καλοκαιριάτικο μεσημέρι Παρασκευής στην Αθήνα καί σέρνω νωχελικά τα πόδια μου στην άσφαλτο που λιώνει στους 45 υπό ήλιον (αυτό το "υπό σκιάν" ποτέ μου δεν το κατάλαβα), και μού ΄ρχονται στο νού οι υπέροχα τραγικοί στίχοι της Σώτιας Τσώτου...

"Θυμίζεις Αθήνα γυναίκα που κλαίει
γιατί δεν τη θέλει κανείς,
Αθήνα Αθήνα πεθαίνω μαζί σου
πεθαίνεις μαζί μου κι εσύ"

Βλέπω τις ορδές των αυτοκινήτων με τις φορτωμένες σχάρες να αναζητούν τις εξόδους αυτής της πόλης με την ίδια αγωνία που αναζητά ο φυλακισμένος την τρύπα στον μαντρότοιχο της φυλακής του. Ναι, είναι μιά πόλη που μας μισεί και την μισούμε, ναι, είναι μιά πόλη γιά χρήση και όχι γιά ζωή, ναι είναι μιά πόλη γιά να ακουμπήσουμε πάνω τον πάγκο με την πραμάτεια μας αλλά όχι και τα όνειρά μας. Θαρρείς πως δεν της αξίζει ούτε λεπτό παραπάνω απ΄ότι της χαραμίζουμε και με το που θα βρούμε την πρώτη "ευκαιρία" σπεύδουμε μακριά της. Σαν την πουτάνα που μόλις την γαμήσουμε, με γρήγορες κινήσεις θα ντυθούμε και με ανείπωτη βιασύνη θα δρασκελίσουμε το κατώφλι της, ίσως γιατί ντρεπόμαστε που, έστω και "προς στιγμήν" πέσαμε στην ...ανάγκη της. Γελοίο μεν, ανθρώπινο δε.
Δεν με πειράζει το λοιπόν που μόλις τελειώσουμε τις δουλειές μας θέλουμε να φύγουμε όσο πιό γρήγορα γίνεται από την πουτάνα την Αθήνα, εκείνο όμως που σιχαίνομαι είναι πως κάνουμε πως ξεχνάμε πως ακριβώς αυτές οι "δουλειές μας" είναι που την κατάντησαν πουτάνα.Και το χειρότερο, μόλις "περάσουμε απέναντι" θα χωθούμε και πάλι ανάμεσα στον όχλο που θα την δείχνει με το δάχτυλο και θα διαδίδει πρόστυχα και ξεδιάντροπα πως "Εγώ αυτήνα την ξέρω, είναι πουτάνα ! "
Φυσικά και την ξέρεις "Αθηναίε" οικογενειάρχη και εκδρομέα του Σαββατοκύριακου!
Αφού εσύ την "γαμάς" κάθε μέρα, κι΄από το πρωί ως το βράδυ!