Πολλοί πιστεύουν ότι "δουλειά" του φωτογράφου είναι να τραβάει φωτογραφίες. Μπούρδες! Οι φωτογραφίες είναι η τελευταία "δουλειά" που έχει να κάνει ένας φωτογράφος. Δουλειά του φωτογράφου είναι να νιώθει. Αν δεν μπορεί να νιώσει ας μην κρατάει μηχανή καλύτερα. Έχω κάνει πάνω από 1000 γάμους. Δεν το λέω γιά να ...με προτιμήσετε. Το λέω γιά να μην με προτιμήσετε. Γιατί στους περισσότερους από αυτούς δεν μπορώ να νιώσω τίποτε απολύτως. Δεν υπάρχει να νιώσω τίποτε απολύτως. Οι Έλληνες παντρεύονται γιά δεκάδες λόγους (συνήθεια, γιατί "έπρεπε-δεν έπρεπε Μαρίκα μου? τόσα χρόνια την είχε αστεφάνωτη ο αχαΐρευτος", γιατί γκαστρώθηκε η νύφη "ξαφνικά", γιατί θα πεθάνει ο θείος Αγησίλαος και δεν θα προλάβει να δεί την ανηψούλα του νυφίτσα, γιατί πρέπει να είμαστε παντρεμένοι γιά να πάρουμε μεγαλύτερο στεγαστικό, γιατί τελείωσε το σπίτι στους Θρακομακεδόνες-μόνο τα πλακάκια του 3ου WC (από τον Γιαννόπουλο-Αγγελόπουλο) μείνανε, γιατί, γιατί, γιατί...) Υπάρχουν όμως και μερικοί διεστραμμένοι οι οποίοι παντρεύονται απλώς επειδή αγαπιούνται. Χωρίς "δεύτερες σκέψεις", χωρίς ιδιοτέλειες, χωρίς, χωρίς, χωρίς.Απλώς γιατί αγαπιούνται. Και τότε εγώ ο φωτογράφος, μπορώ να γεμίσω την κάρτα μου όχι από ασύνδετες εικόνες αλλά από την αγάπη τους. Έχουμε μάθει να ντρεπόμαστε γιά την οικονομική μας φτώχεια αλλά ποτέ κανένας δεν μας έμαθε πως πραγματική ντροπή γιά ένα άνθρωπο είναι η συναισθηματική φτώχεια. Στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μιά αναπηρία της ψυχής, μή ορατή αλλά σε κάθε περίπτωση υπαρκτή αλλά και τραγική.
Τα παιδιά της φωτογραφίας δεν ανήκουν σε αυτές της κατηγορίες που αναφέραμε παραπάνω. Ανήκουν στην πλέον σπανιότατη εκείνη ...συνομοταξία ζευγαριών που παντρεύτηκαν επειδή απλά αγαπιόντουσαν. Δεν θυμάμαι καν τα ονόματά τους και ας τους "πάντρεψα" μόλις πριν 2 ημέρες. Θα θυμάμαι όμως γιά πάντα πως την ώρα της τελετής η αγάπη τους μεταμορφώθηκε σε δάκρυα στα μάτια τους, και ποτέ κανένας δεν μπορεί να δακρύσει στα ψέματα. Αυτό δεν τόχω ξανασυναντήσει ποτέ μου. Ας είναι καλά τα παιδιά και ας τους ευχαριστήσω από την καρδιά μου που μου δώσανε μιά σπάνια ευκαιρία να νιώσω και γω ως φωτογράφος πως ίσως να έχω ένα μικρό λόγο "επαγγελματικής" ύπαρξης.